نقاشان معاصر ایران

نقاشان معاصر ایران

علی محمد حیدریان

نویسنده : مرضیه رزاقی

علی محمد حیدریان

نقاش و معلم ایرانی در سال ۱۲۷۵ خورشیدی در اصفهان متولد شد.
در مدرسه های خرد وآلیانس (فرانسوی زبان) تحصیل کرد.

وی از اولین شاگردان مدرسه کمال الملک بود و بعدها خود از معلمان مدرسه صنایع مستظرفه و مدرس دانشکده هنرهای زیبایی تهران بود.
سبک ایشان در ابتدا کلاسیک بود. ولی به خصوص در سال های آخر عمر، از شیوه کار استاد کمال الملک فاصله گرفت و به رنگ های روشن ناب و قلم زنی آزاد روی آورد.

علی محمد حیدریان به مدت سه ماه در بلژیک و سه ماه در فرانسه به ادامه مطالعه هنر پرداخت. عمدتا در منظره نگاری و نقاشی طبیعت بی جان دست داشت و شاید پایه اصلی جریان نوین طبیعت گرایی در نقاشی مدرن ایران را بتوان آثار او بنا نهاد.
مکتب ایشان بیشتر کلاسیک، ناتورالیسم و گاهی متاثر از امپرسیونیسها بود.

حیدریان در سال ۱۳۴۴ به اتفاق وزیری و دیگران دانشکده هنرهای زیبایی تهران را بنا نهاد.
از هنرمندان پرکاری بود که تمایل به عرضه نقاشی هایش نداشت.

  • از جمله آثارش :
    پیرمرد (فیلسوف)
    منظره لاهیجان
    تصویر محمدعلی فروغی
    و چهره ای از پرفسور پاستور در موزه پاستور پاریس نگهداری می شود.محمدعلی حیدریان شهریور ۱۳۶۹ بدرود حیات گفت.

محسن وزیری مقدم

در سال ۱۳۰۳ خورشیدی در بهبهان متولد شد.و تا نووانی در جنوب کشور گذراند، و بعد به تهران مهاجرت کردند.
در ۱۶ سالگی اولین نقاشی رنگ روغن را تجربه کرد.
در سال ۱۳۲۲وارد دانشکده هنرهای زیبای تهران شد و از اولین استادان او می توان از علی محمد حیدریان و مادام امین فر نام برد.

وزیری مقدم از شاخص ترین هنرمندان نسل دوم نقاشان نوگرای ایران است. این نقاش، مجسمه ساز و هنرمندپیشرو ایرانی در زمینه هنرنوگرایی ایران در سطح بین الممل نقش ویژه ای داشت.
و بیشتر او را با نقاشی شنی و مجسمه های مفصلی می شناسد.
وی در سال ۱۳۲۸ تا ۱۳۳۲ با آغاز جنبش نوگرایی در نقاشی ایران مانند بسیاری از هم نسلان خود تحت تاثیر امپرسیونیسمها و ونگوک قرار می گیرد.
در سال ۱۳۳۴ راهی ایتالیا می شود و در آکادمی رم مشغول فراگرفتن چیزهای تازه ای می شود که مقارن با اوج گیری جنبش جوید در هنر انتزاعی تاسیسم و هنر بی فرم بود.

به گفته خودش که به موسیقی علاقه ی زیادی داشت و اگر یک بار دیگر به دنیا می آمد موسیقیدان می شد.

از جمله آثارش :
شن سیاه برروی چوب و بوم
مجسمه های چوبی بزرگ متحرک است.
از فعالیت های این هنرمند
شرکت در بی نال جهانی ونیز در سال ۱۳۳۷ با اثری به نام (شهر ایرانی)
ریاست دانشگاه تهران در سال ۱۳۴۸ تا ۱۳۵۵
تالیف کتاب شیوه طراحی در دو جلد

وزیری مقدم در سن ۹۴ سالگی در سال ۱۳۹۷ در ایتالیا در گذشت.

بهمن محصص

بهمن محصص

نقاش، مجسمه ساز، هنرمندچاپگر و مترجم پیشرو
۱۳۰۹ (رشت) – ۱۳۸۹( رم) – (۱۳۰۹ – ۱۳۸۹)
نقاش مدرن ایرانی که بسیاری وی را پیکاسو ایران می نامند.
محصص یک تاجرزاده از مالکان لاهیجان که نسبتش از پدر به مغول ها و از مادر به قاجارها می رسد.
از ۱۴ سالگی نقاشی را نزد حبیب محمدی(رشت) شروع. کرد بعدها به دانشگاه تهران رفت ولی هنرمندی که انزوا و تنهایی را می پسندید خیلی زود دانشگاه را ترک می کند.
در زمان تحصیل در دانشگاه هنر تهران به انجمن خروس جنگی که توسط جلیل ضیاء پور تاسیس شده بود پیوست و مدتی ویراستار هفته نامه ادبی هنری ( پنجه خروس) بود.
از طریق همین انجمن او به جریان نوگرای ایران وارد شد.
او با بزرگانی مانند نیما یوشیج، سهراب سپهری و فروغ فرخزاد و جلال آل احمد معاشرت داشت.

درسال ۱۳۲۲ به اروپا سفر کرد و ساکن ایتالیا شد و در آکادمی هنر رم به فراگیری هنر پرداخت.
در سال ۱۳۴۲ به امید برپا کردن جنبشی نو در هنر کشور به ایران بازگشت و در نمایشگاه ها و کنفرانس های زیادی شرکت داشت.
بهمن محصص از پیشگامان طراحی صحنه تئاتر در ایران بود و نمایش صندلی ها اثر اوژن یونیسکو را روی صحنه برد.
طراحی کتاب اورازان نوشته جلال آل احمد در سال ۱۳۴۸ از ادامه فعالیت صرف نظر کرد و به رم بازگشت.
محصص که شخصیتی مرموز داشت و جهان بینی او متاثر از موج روشنفکری فرانسه در دهه شصت میلادی بود رویکردی هستی شناسانه ( اگزیستانسیالیسم) و هیچ انگاری (نیهلیسم) داشت.
او رنج، تنهایی و مرگ را مفاهیمی جداناپذیر از انسان می دانست و رویکرد انتقادی و زاویه دید تلخی نسبت به جهان و انسان و همچنین تنهایی و تک افتادگی خود را داشت که در آثارش منعکس شده بود.
در طول فعالیت هنری خود نقاشی ها و مجسمه هایی خلق کرده است که شامل نقاشی از انسان ها و حیوانات اساطیری با بدن ها و چهره هایی از ریخت افتاده می باشد.
مجموعه فی فی بهمن محصص در خلال نمایشگاهی در ایران معرفی شد.
فیگورهایی را به تصویر می کشد که سرهایی کوچک و کاریکاتور مانند را روی گردن و تنه ای باریک قراردارد.گویی در این سرها از عقل و احساس خبری نیست و تنها، تنه حیوانی و شهوانی مرکز ثقل بشری است که او را سرپا نگه دارد.
بهمن محصص با وجود استفاده از تکنیک ها و نگاه های غربی در کارش همواره روح ایرانی را در آثار خود دارد.در عین حال او با الهام از اساطیر یونانی توانسته آثاری جهان مشمول خلق کند که همه ملیت و کشورها می توانند با آن ارتباط برقرار کنند.
بهمن محصص در سال ۱۳۸۹ در رم در انزوایی خودخواسته از دنیا رفت.

 

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *